لیلای مجنون

در اخرین روز های پر عطش  تابستان

ان هم نیمه ی روز

ان زمانی که خورشید تمام مو های طلایی اش را گشوده بود

زیر  پرچم دعای کمیل بود

دیدمت و روانه شدیم به سوی خیابانی که از گرما میسوخت

چه گفتیم یادم نیست

 چشمم فقط چشم هایت که منتظربودن را میدید.

به سکوت های پشت سر هم

به آن سکوتی که گفتی جوابش را برایم پیدا میکنی

به غرورت

به شتابی که در روند زندگی داری

گاه فکر میکنم

 و جوابی به غیر از این پیدا نمیکنم

چقدر زود میخوای پیر شوی !!!!!!!!!